Za nami ostatni w tym roku Rejonowy Dzień Wspólnoty. Miejmy nadzieję, że ostatni w tej konwencji – przeżywany we wspólnocie duchowej, bez osobistych spotkań, budowania bezpośrednich relacji. Był to jednak dzień równie ważny jak ten przeżywany tradycyjnie. Przecież na co dzień nie przebywamy razem, a stanowimy wspólnotę – wspólnotę poprzez miłość do Boga, poprzez sposób dążenia do świętości, poprzez narzędzia budowania relacji z Bogiem, małżonkiem, dziećmi.
W Namiocie Spotkania zastanawialiśmy się nad człowieczeństwem, człowieczeństwem rozumianym jako wrażliwość na drugiego. Czy jesteśmy wrażliwi na otaczający nas świat? Jak patrzymy na osoby, które spotykamy na drodze życia? Może warto zastanowić się czy tylko wypełnianie każdej kropki przepisów czyni z nas „porządnych” ludzi, czy miłość pokazywana w uczynkach.
Od czego zacząć? Najprościej od siebie. To ja mam się stać NOWYM CZŁOWIEKIEM. Ja mam być zaczynem dobra. Ja mam rozsiewać Boże Miłosierdzie. Wspólnie z małżonkiem rozważaliśmy swoje postawy w różnych sytuacjach. Zastanawialiśmy się czy potrzeba czynów heroicznych do tego, żeby inni widzieli w nas miłość. A może powinniśmy działać dyskretnie, ale wytrwale – w modlitwie, skrytości serca. Ważne, żeby dostrzegać tych, którzy potrzebują pomocy. Ważne, żeby nie przechodzić obojętnie.
Odpowiedzi znajdujemy w konferencji. Otwartość na drugiego człowieka, wyjście poza ramy, życie Ewangelią. Czasem trzeba się postarać spojrzeć na innych ich oczami. Dopuścić myśl, że nie jesteśmy takimi samymi egzemplarzami. Wejść w głębię siebie, swej duszy i otworzyć się na Miłosierdzie Boże, żeby później mogło się ono z nas wylewać.
Podsumowaniem dnia była Liturgia – szczyt miłości Boga do nas i nasza odpowiedź na tą miłość.
Jola i Andrzej
